Carta de la Constitución Española

Como parte de la Transición Española hacia la democracia, la muerte del dictador Francisco Franco, el 20 de Noviembre de 1975, supuso la proclamación como rey de Don Juan Carlos I, y poco después (en julio de 1976) la formación de un Gobierno presidido por Adolfo Suárez González, y designado según la legislación vigente. El Gobierno envió, en octubre de 1976, a las Cortes un proyecto de Ley para la Reforma política, que fue aprobado por las Cortes, y, posteriormente, y según todos los requisitos exigidos por las Leyes Fundamentales (señaladamente la Ley de Sucesión en la Jefatura del Estado) sometido a referéndum.

Esta Ley para la Reforma política venía a suponer una notable alteración de las leyes fundamentales, sin introducir ella misma un sistema democrático-constitucional pero haciendo posible la creación de éste. La Ley se insertaba formalmente en el ordenamiento vigente (su disposición final la definía expresamente como «Ley fundamental») pero difería radicalmente en su espíritu de ese ordenamiento, ya que:

• reconocía los derechos fundamentales de la persona como inviolables (artículo 1)
• confería la potestad legislativa en exclusiva a la representación popular (artículo 2), y
• preveía un sistema electoral inspirado en principios democráticos y de representación proporcional.

Los apartados correspondientes en la Constitución Española son los siguientes:

• Título I, «De los derechos y deberes fundamentales» (artículos 10 a 55)
• Título II, «De la Corona» (artículos 56 a 65)
• Título III, «De las Cortes Generales» (artículos 66 a 96)
• Título IV, «Del Gobierno y de la Administración» (artículos 97 a 107)
• Título V, «De las relaciones entre el Gobierno y las Cortes Generales» (artículos 108 a 116)
• Título VI, «Del poder judicial» (artículos 117 a 127)
• Título VII, «Economía y Hacienda» (artículos 128 a 136)
• Título VIII, «De la organización territorial del Estado» (artículos 137 a 158)
• Título IX, «Del Tribunal Constitucional» (artículos 159 a 165)
• Título X, «De la reforma constitucional» (artículos 166 a 169)

La Constitución finaliza con las Disposiciones Adicionales, Transitoria, derogatoria y final.

La Constitución de 1978 rompe una tradición centralista iniciada en 1700 por Felipe V. Como intento de solución al problema regional y a las reivindicaciones de los grupos nacionalistas vasco y catalán, sin olvidar las minorías nacionalistas gallegas, valencianas, canarias y andaluzas, se crea un nuevo modelo de Estado descentralizado, en el cual cada región se convierte en una comunidad autónoma con autogobierno, parlamento autonómico, tribunales de ámbito regional y un Estatuto de autonomía que establece el modelo y las competencias que puede asumir.

La Carta Magna establecía dos posibilidades de autonomía. Las nacionalidades históricas, Cataluña, País Vasco y Galicia, seguirían una vía rápida y con mayores competencias . Andalucía también consiguió el título de nacionalidad histórica, gracias a que así lo solicitaron la mayoría de sus ayuntamientos y fue ratificado en referéndum el 28 de febrero de 1980.

El resto de regiones se regiría por el artículo 143, excepto Navarra (que se constituía en Comunidad Foral respetando su tradición). La concesión de la autonomía se dilató más en el tiempo y la transferencia de competencias fue más lenta.

Entre el 18 de diciembre de 1979, cuando se aprobaron los primeros Estatutos de Autonomía de Cataluña y País Vasco, y febrero de 1983, todas las regiones se constituyeron en Comunidades Autónomas. Los dos últimos Estatutos de Autonomía han sido los de Ceuta y Melilla (1995), estableciéndose como Ciudades Autónomas.

De forma paulatina, durante los últimos veinte años, el Estado ha transferido competencias a las Comunidades Autónomas. Dos de las últimas materias que se han transferido han sido sanidad y educación. Hoy en día, cada una de las Comunidades Autónomas puede legislar en cuestiones sanitarias y educativas de manera diferente al resto de España.

Entrevista a Carlos Ruiz Miguel

1º_Pregunta: ¿Identifícase Islamismo e terrorismo?

A lo largo del verano de 1975, como algunos españoles de cierta edad recordarán, Marruecos introdujo comandos terroristas en el entonces Sáhara Español; comandos que colocaron diversas bombas en El Aaiun y provocaron varias víctimas. Ya que España se negaba a entregar el Sáhara "por las buenas", se trataba de obtenerlo "por las malas".

Aquellas acciones, como se sabe, dieron resultados. El "Rodríguez" de entonces, llamado Carlos Arias Navarro, ejecutó la entrega del Sáhara a Marruecos en los llamados "Acuerdos de Madrid", de 14 de noviembre de 1975, que supusieron la mayor traición de la historia de España desde la época del conde visigodo de Ceuta, Don Julián.

Pero aquella entrega se vio frustrada por la inesperada resistencia del Frente Polisario, que recibió apoyo de Argelia. Nadie puede extrañarse de que el islamismo contara con un muy discreto pero eficaz aliado: el sultán de Marruecos, cuando comenzó su crecimiento en Argelia y optó por la vía terrorista.

La principal organización terrorista argelina, el Grupo Islámico Armado (GIA), encontró en Marruecos un apoyo decidido. Esto no es una especulación: es algo que ha confesado entonces ministro del Interior marroquí, Driss Basri (todopoderoso visir en los últimos veinte años del reinado de Hassán II). De Marruecos llegaban las armas que usaba el GIA, en Marruecos se refugiaban los terroristas del GIA que huían de Argelia tras perpetrar las masacres... y a Marruecos beneficiaban los objetivos del terrorismo del GIA.

2º_Pregunta: ¿Qué ganaría o Sáhara con ser independente e cale serían as suas posibilidades de conseguilo?

El papel de España es de extraordinaria importancia y de excepcional responsabilidad, porque tiene una influencia en este terreno muy considerable. Como antigua potencia colonizadora, aún responsable de iure (a tenor del dictamen del subsecretario de asuntos jurídicos de la ONU de 29 de enero de 2002 –Dictamen Corell–), muchos Estados (sobre todo de Hispanoamérica y la UE) prestan una especial atención a la actitud de Madrid ante el conflicto para definir la suya.

Queriéndolo o no, lo cierto es que en gran medida España está en el origen del actual estancamiento del proceso de descolonización. La doctrina del Gobierno del PSOE no sólo se ha separado de la del Gobierno del PP, también de la de las anteriores Administraciones socialistas.

En el conflicto del Sáhara Occidental se da en la actualidad una situación de bloqueo, lo que ha motivado que el secretario general de la ONU, Kofi Annan, haya expresado su preocupación. ¿Cuál es el estado de la cuestión desde la perspectiva política? Treinta años después de que España abandonase las responsabilidades que contrajo solemnemente ante Naciones Unidas y el pueblo saharaui, ¿sigue siendo realista la perspectiva de un Sáhara independiente?

Para entender el bloqueo de la solución del conflicto y la posibilidad que pueda tener la independencia puede ser instructivo un análisis comparativo de la situación en 1975 y en la actualidad. Como se verá, tanto la posición marroquí como la saharaui han experimentado variaciones, y se ha desembocado en una lucha de desgaste político cuyo desenlace puede venir no tanto por el triunfo sino por el fracaso de una de las partes.

El pueblo saharaui se hallaba organizado por el Frente Popular para la Liberación de Saguia el Hamra y Río de Oro (zonas norte y sur del Sáhara Occidental). El Polisario se vio enfrentado súbitamente a un reto de enorme magnitud: por un lado, hacer frente a dos Ejércitos invasores (el de Marruecos y, hasta 1979, el de Mauritania), doce veces superiores en número; por el otro, organizar a los refugiados en la retaguardia en unas condiciones de vida extremas. Es cierto que tenía un ilimitado apoyo financiero y armamentístico libio, pero no lo es menos que (con la excepción del incidente de Amgala, a principios de 1976) fueron los saharauis, y sólo ellos, quienes hicieron frente al enemigo en el campo de batalla.

Y lo hicieron con un éxito rotundo. Sólo la construcción de los muros, a partir de 1981, hizo que el Frente Polisario perdiera el control de la mayor parte del territorio y fuera incapaz de alcanzar los centros neurálgicos de la costa, donde se desarrolla la actividad económica.
Por lo que hace a España, se hallaba traumatizada. Aunque la Presidencia del Gobierno (Arias Navarro) y el Alto Estado Mayor patrocinaban la entrega del territorio a Rabat, el Ministerio de Asuntos Exteriores y el Ejército desplegado en el Sáhara hicieron todo lo posible por evitarlo. Gracias a ello se consiguió consolidar una doctrina en la ONU que cerró las puertas a los deseos anexionistas marroquíes y dio legitimidad al Frente Polisario después de la penetración de Marruecos. Fue el Ministerio de Exteriores español el que desarrolló una impresionante defensa del derecho de autodeterminación del pueblo saharaui ante el Tribunal Internacional de Justicia, y obtuvo el éxito merecido: el dictamen del Tribunal de La Haya de 16 de octubre de 1975, que reconoce expresamente que el Sáhara Occidental no forma parte de la “integridad territorial” de Marruecos y que el pueblo saharaui tiene derecho a la autodeterminación, constituye a día de hoy el título jurídico que sigue impidiendo la anexión marroquí.

Los Gobiernos sucesivos (Suárez, Calvo Sotelo, González, Aznar) llevaron a cabo una política más o menos cercana a Marruecos (González) o al Polisario (Aznar), pero manteniendo incólume el principio de apoyo a la legalidad internacional vigente y al derecho a la autodeterminación del pueblo saharaui.

25 de Noviembre

El origen del 25 de noviembre se remonta a 1960, año en el que las tres hermanas Mirabal fueron violentamente asesinadas en la República Dominicana por su activismo político. Las hermanas, conocidas como las "mariposas inolvidables" se convirtieron en el máximo exponente de la crisis de violencia contra la mujer en América Latina. El 25 de noviembre ha sido la fecha elegida para conmemorar sus vidas y promover el reconocimiento mundial de la violencia de género. Este día se ha celebrado en América Latina desde los años 80.
El 17 de diciembre de 1999, a través de la resolución 54/134, la Asamblea General ha declarado el 25 de noviembre como el Día Internacional de la Eliminación de la Violencia contra la Mujer, y ha invitado a los gobiernos, las organizaciones internacionales y las organizaciones no gubernamentales a que organicen en ese día actividades dirigidas a sensibilizar a la opinión pública respecto al problema de la violencia contra la mujer. Desde 1981, las militantes en favor del derecho de la mujer observan el 25 de noviembre como el día contra la violencia. La fecha fue elegida como conmemoración del brutal asesinato en 1960 de las tres hermanas Mirabal, activistas políticas de la República Dominicana, por orden del gobernante dominicano Rafael Trujillo (1930-1961).

humanos dereightos

Humanos dereightos significa que todos los hombres y mujeres tienen los mismos dereightos. Los humanos dereightos son muy importante para vivir en comun con otros humanos.la policia official como cuerpode los estados debe tener como funcion velar por el cumplimiento de estos derechos, y su actuacion debe cumplirlos.

Feministas Gays contra a sociedade patriótica na revolta de Stonewall

A revolta politica do 1968 leva acabo aparicion de novas formas de pensamento,esta xeració non coñeceu os horrores da II Guerra Mundial.Estanderonse aires de rebeldía polos distintos países por todo o mundo.Un feito que cabe destacar e a aparición do feminismo cando as mulleres toman os homes como uns machistas, tamén a aparición dun movemento reindicativo gay era algo perfectamente previsible.Os feitos ocorreron moi precipitadamente,un 28 de xuño 69,seguindo unha tradición de control e hostilamento,a policía entrou no pab Stonewall co pretexto dunha falta de permiso dos donos para vender alcohol.Nesa época a xente non desenbolvera hainda unha conciencia de oposición e resistencia a estos abusos.Ao día seguinte de estos acontecementos producíronse disturbios en toda a zona gay da cidade dificultando á policía o control da zona.
Do mesmo xeito que os negros norteamericanos deixaron de loitar pacíficamente,os gays pasaron a ofensiva.Igual que as feministas,tamén os gays cualificarán de machista a estuctura social, basada na imposición dos valores masculinos sobre as mulleres.

Reflexión sobre os Dereitos

DECLARACIÓN DE DEREITOS:

Texto contitucional inglés, elaborado en 1689 polo Parlamento para asegurar o funcionamento do goberno monárquico despois da Revolución de 1688. Empezaba por facer constar a abdicación de Jacobo II, recordaba as liberdades e dereitos fundamentais do reino fundado nos estatutos anteriores, a superioridade da lei sobre o rei, limitando con eles as atribucións leales, e tomaban precaucións con miras posibles a unha sucesión católica. Antes de ser proclamados reis de Inglaterra, a princesa María e Guillermo de Orange tiveron que aprobar esta declaración, que convirteu en estatuto en Decembro de 1680.

LIGA DOS DEREITOS DO HOME:

Liga fundada en 1898,por iniciativa de Ludovic Trarieux,con ocasión do caso Dreyfus, para defender as liberdades humanas, amenazadas polas decisións arbitrarias tomadas polo poder político ou polo poder xudicial, con menosprezo da lei do dereito natural. A liga actuou en dous terreos: No de dereitos ( contituiendo consexos xurídicos encargados de estudar os expedientes de aquelas persoas que podían haber sido víctimas dun error xudicial voluntario ou involuntario ) e no da política ( defendendo a República e os principios da Revolución Francesa en 1789 ) .

DECLARACIÓN DOS DEREITOS DO HOME E DO CIDADÁN EN 1789:

Declaración composta de 17 artículos e prescendida dun preámbulo, texto que foi aprobado polos membros da Asamblea Constituinte Francesa do 17 ó 26 de Agosto de 1789. Pretendiase facer unha declaración de principios de validez universal. Sen embargo, era, en gran parte, unha obra redactada por e para a burguesía.

DECLARACIÓN DOS DEREITOS DO HOME E DO CIDADÁN EN 1793:

Declaración composta de 35 artículos, cuxo texto antecedeu á Constitución Francesa do 24 de Xuño de 1793. Recoñecía a propiedade como dereito natural do home e establecía a primacía dos dereitos individuais sobre os sociais. Era máis democrática que as de 1789; prohibía a esclavitude, e facía o dereito a sublevarse contra a tiranía dos deberes principais do home. Adoptouse definitivamente despois da caída dos girondinos.

DECLARACIÓN DOS DEREITOS DO HOME E DO CIDADÁN EN 1795:

Declaración que precedeu á constitución Francesa do ano III. O seu texto tiña máis puntos de contacto coa Declaración de 1789 que coa do 1793. Con todo recoñecía aos cidadáns a igualdade só ante a lei pero confirmaba a liberdade económica e condenaba a escravitude. Este documento completouse cunha Declaración de deberes.

DECLARACIÓN UNIVERSAL DOS DEREITOS HUMANOS:

Exposición das garantías fundamentais recoñecidas aos individuos polos estados pertencentes á Organización das Nacións Unidas. A ONU; contituída logo da Segunda Guerra Mundial, na que os principios da moral e do dereito foran violados, reafirmounos dunha forma máis concreta e máis completa que as Declaracións dos Dereitos que a liberdade, a xustiza e a paz teñen por base o recoñecemento da dignidade intrínsica e dos dereitos iguais e inalienables de todos os membros dunha familia humana; que o descoñecemento e o menosprezo dos dereitos humanos orixinaron actos de barbarie ultrajantes para a conciencia da humanidade; e que se proclamou como as aspiración máis elevada do home o advenimiento dun mundo en que os seres humanos, liberados do temor e da miseria, gocen da liberdade de palabra e da liberdade de crenzas; esencial que os dereitos humanos sexan proteguidos por un réxime de dereito, tambien esencial promober o desenvolvemento de relacións amigables entre as nacións; que os estados membros se an comprometido a asegurar, en cooperación coa Organización das Nacións Unidas, o respecto universal e efectivo dos dereitos e liberdades fundamentais do home; e que unha concepción común destes dereitos e liberdades é dunha maior importancia para o pleno coñecemento de devandito compromiso; a Asemblea Xeral Declaración Universal de dereitos Humanos como ideal común polo que todos os pobos e nacións deben esforzarse, tanto os individuos como as institucións, inspirandose contantemente nela, promovan, mediante o ensino e a educación o respecto destes dereitos e liberdades, e aseguren, por medidas progresivas de carácter nacional e internacional, o seu recoñecemento e aplicación universais e efectivos, tanto entre os pobos dos estados membros como entre os territorios colocados baixo a súa xurisdición. Os pensadores da Economía Social do Mercado,deseñaron un sistema económico que na teoría parecía que funcionaba,facendo isto comprenderon que as teorías dos grande economistas teñen relación directa cos dereitos humanos.

Segundo os economistas neoclásicos o mercado non é capaz por si só de manter esa liberdade e competencia óptima.

A dinámica do crecemento económico tal como ocorre nestes días dispuxo dos recursos naturalessin substituílos,causando unha evidente e aguda declaración ambiental no planeta.

Non existe un prezo que reflicta canto custa mantelos ou cantos beneficios xera.A sociedade actúa coma se non custase nada.Iso provoca que haxa unha sobreutilización e un eventual agotaminto e que non existan formas para reinvestir neles.

save the human rights

5.11.2007
Human Rights
The protection of fundamental human rights was a foundation stone in the establishment of the United States over 200 years ago. Since then, a central goal of U.S. foreign policy has been the promotion of respect for human rights, as embodied in the Universal Declaration of Human Rights. The United States understands that the existence of human rights helps secure the peace, deter aggression, promote the rule of law, combat crime and corruption, strengthen democracies, and prevent humanitarian crises.
Because the promotion of human rights is an important national interest, the United States seeks to:
Hold governments accountable to their obligations under universal human rights norms and international human rights instruments;
Promote greater respect for human rights, including freedom from torture, freedom of expression, press freedom, women's rights, children's rights, and the protection of minorities;
Promote the rule of law, seek accountability, and change cultures of impunity;
Assist efforts to reform and strengthen the institutional capacity of the Office of the UN High Commissioner for Human Rights and the UN Commission on Human Rights; and
Coordinate human rights activities with important allies, including the EU, and regional organizations.
The Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor (DRL) applies three key principles to its work on human rights:
First, DRL strives to learn the truth and state the facts in all of its human rights investigations, reports on country conditions, speeches and votes in the UN, and asylum profiles. Each year, DRL develops, edits, and submits to Congress a 5,000-page report on human rights conditions in over 190 countries that is respected globally for its objectivity and accuracy. DRL also provides relevant information on country conditions to the Immigration and Naturalization Service and immigration judges in asylum cases. Second, DRL takes consistent positions concerning past, present, and future abuses. With regard to past abuses, it actively promotes accountability. To stop ongoing abuses, the bureau uses an "inside-outside" approach that combines vigorous, external focus on human rights concerns (including the possibility of sanctions) with equally robust support for internal reform. To prevent future abuses, it promotes early warning and preventive diplomacy. Each year DRL ensures that human rights considerations are incorporated into U.S. military training and security assistance programs; promotes the rights of women through international campaigns for political participation and full equality; conducts high-level human rights dialogues with other governments; coordinates U.S. policy on human rights with key allies; and raises key issues and cases through diplomatic and public channels. Third, DRL forges and maintains partnerships with organizations, governments, and multilateral institutions committed to human rights. The bureau takes advantage of multilateral fora to focus international attention on human rights problems and to seek correction. Each year, DRL provides significant technical, financial, or staff support for U.S. delegations to the annual meetings of several international human rights organizations; conducts regular consultations with Native American tribes and serves as the Secretary's principal advisor on international indigenous rights issues; maintains relations with the UN High Commissioner on Human Rights; and supports the creation of effective multilateral human rights mechanisms and institutions for accountability.

Preámbulo dos Dereitos Humáns

Considerando que a liberdade, a xustiza e a paz no mundo teñen por base de recoñecemento da dignidade intrínseca e dos dereitos iguais e inalienables de todolos membros dunha familia humá.

Considerando que o desconocemento e o menosprezo dos dereitos humanos orixinaron actos de barbarie ultraxantes para a conciencia da humanidade, que se proclamaron , como a aspiración máis elevada do home, o advenimento de un mundo no que os seres humanos. librados do temor e a miseria, disfruten da liberdade da palabra e a liberdade de crenzas.

Considerando esencial que os dereitos humanos sean protexidos por un reximen de Dereito, a fin de que o home non se vexa obrigado o supremo recurso da rebelión contra tirania e a opresión.

Considerando tamén esencial promover o desenrolo das relacións amistosas entre as nacións.

Considerando que os pobos das Nacións Unidas reafirmaron na "Carta" a sua fe nos dereitos fundamentales do home, na dignidade e o valor da persoa humana e a igualdade de dereitos de homes e mulleres, declararonse resultados o promover o proceso social e elevar o nivel da vida dentro dun concepto mais amplo da liberdade.

Considerando que os Estados Membros comprometeronse a asegurar, en cooperación coa Organización das Nacións Unidas, o respeto universal e efetivo aos dereitos e liberdades fundamentais do home.

Considerando que unha concepción común destos dereitos e liberdades e da maior importancia para o pleno cumplimento de dito compromiso.

Articulos da Declaración dos Dereitos Humanos.

La Asamblea General de las Naciones Unidas

Factores político-xurídicos

Unha importante violacion dos dereitos humanos no sentido politico-xuridico é o que esta a ocorrer en Perú co caso Fujimori:

Participantes nun encontro de xuristas suramericanos manifestaron hoxe en Santiago de Chile o seu temor de que factores políticos impidan a extradición do ex presidente peruano Alberto Fujimori.

Este caso, "con indubidables ribetes políticos", desenvólvese no contexto dun mundo comprometido a perseguir as violacións aos dereitos humanos, "pero onde entran en xogo os intereses de Chile e Perú", afirmou o avogado chileno Héctor Salazar.

Precisou que iso fai xurdir dúbidas de que se concrete a extradición de Fujimori, que non vai polo lado xurídico ou legal, "senón por aquelas políticas de Estado que nunca van ser explicitadas ou recoñecidas".

Fujimori está detido en Santiago desde o pasado 7 de novembro mentres se tramita a súa extradición, solicitada pola Xustiza peruana sobre a base de dez delitos de corrupción e dúas de violacións aos dereitos humanos.

Salazar representa en Chile ás familias de vítimas de "A Cantuta", como se denomina ao asasinato en 1992 de nove estudantes e un profesor da Universidade Enrique Guzmán e Val de Perú.

PENAS DE MORTE QUE EXISTEN HOXE EN DÍA

A pena de morte ó dia de hoxe
Hoxe en día úsanse principalmente os sete métodos. A forca e o fusilamento son os máis estendidos. O ahorcamiento aparece nos ordenamentos xurídicos de 78 países e o fusilamento nos de 86. Cando se prevén ambos os métodos, o fusilamento resérvase con frecuencia aos delitos en tempos de guerra ou para condenas á morte ditadas por tribunais militares. Estas cifras inclúe os países en que a pena de morte segue vixente, pero xa non se aplica.

AHORCAMIENTO
O preso é colgado dunha corda atada ao redor do pescozo e morre debido á forza que, pola gravidade, exerce o peso do corpo. A inconsciencia e a morte son causadas por lesións na medula espinal ou, se isto non é suficiente, por estrangulamiento, debido á constricción da traquea.

FUSILAMENTO
A execución lévaa a cabo un único suxeito ou un pelotón. O preso morre por unha ou varias das seguintes causas: lesións de órganos vitais, como o corazón, lesións do sistema nervioso central ou hemorraxias. Aínda que nun disparo a curta distancia na caluga debería producir a inconsciencia inmediata, o procedemento pode durar máis tempo nos fusilamentos por un pelotón, nos que os soldados tiran desde unha maior distancia -e polo tanto con menor precisión- e poden recibir a orde de apuntar ao tronco, máis fácil de alcanzar que a cabeza.

Aínda que algúns presos poden permanecer conscientes logo dos primeiros disparos ata nas execucións normais por un pelotón, algunhas execucións foron concibidas para prolongar o sufrimento.

ELECTROCUCIÓN
A electrocución xurdiu nos Estados Unidos en 1888, alegándose que sería máis humana que a forca. O procedemento é o seguinte: logo de amarrar ao preso a unha cadeira construída para este fin, os executores suxeitan electrodos de cobre húmidos á cabeza e a unha perna do condenado, as cales foron rasuradas para asegurar un bo contacto entre os electrodos e a pel. Aplícanse fortes descargas de corrente eléctrica durante breves períodos. A morte prodúcese por paro cardíaco e parálise respiratoria.

A electrocución produce efectos destrutivos visibles, ao queimar órganos internos do corpo; o condenado a miúdo salta cara adiante, tirando das correas que lle suxeitan, cando aplican a corrente; e pode defecar, ouriñar ou vomitar sangue. As testemuñas presenciais sempre din que hai un cheiro a carne queimada.

INXECCIÓN LETAL
Este método de execución consiste en inxectar por vía intravenosa e de xeito continuo unha cantidade letal dun barbitúrico de acción rápida en combinación cun produto químico paralizante. O procedemento é similar ao utilizado nun hospital para administrar unha anestesia xeral, pero os produtos son inxectados en cantidades letais. En Texas, un dos 19 estados dos Estados Unidos onde a execución realízase por inxección letal, úsanse tres substancias conxuntamente: tiopentato sódico, bromuro de pancuronio e cloruro potásico.

O tiopentanto sódico é un barbitúrico que fai perder o coñecemento ao preso, a segunda é un relaxante muscular que paraliza o diafragma, impedindo así a respiración, e a terceira provoca un paro cardíaco.

Calquera resistencia por parte do reo pode orixinar que o veleno entre nun músculo ou unha arteria, o que causaría dor. Atopar unha vea adecuada para inserir a agulla non é tan sinxela e en ocasións require unha pequena intervención cirúrxica. Nun caso que tivo lugar en Texas en 1985 foron necesarios máis de 23 intentos antes de que se lograse inserir a agulla nun punto adecuado e o proceso durou 40 minutos.

Escravitude

A maioría das persoas cre que a escravitude morreu en 1865, cando o Presidente Abraham Lincoln dos EE.UU. incorporou á Constitución do seu país a prohibición da escravitude. A dura realidade é que a escravitude existe en moitos países, e debido á súa ilegalidade, é que se tratou de esconder. Entón, a opinión pública (osea, nós) está pouco informada respecto diso. Máis aínda, moitos gobernos de países onde a escravitude existe, négana, o cal fai aínda máis difícil a súa divulgación.
Por exemplo, na India, nenos de todas idades son raptados e obrigados a traballar na produción de alfombras. Por suposto: sen soldo, encerrados todos o tempo, e traballando 18 horas diarias en condicións totalmente insalubres.

En Haiti, o país máis pobre do hemisferio este, miles de homes son obrigados a traballar nas plantacións de cana, por un soldo mínimo. Ou por nada. Estes homes son forzados a traballar entre 12 e 14 horas baixo un sol ardente. Deben traballar duro para gañarse a comida, e se tratan de escapar, son golpeados. Isto ocorre sen que os centos de turistas decátense, pois as plantacións, obviamente, non se atopa preto das praias turísticas.

Moitas veces estes nenos e adolescentes son enganados por xente que lles promete un traballo honrado e ben pago, ou son raptados das súas casas. Ou aínda peor, son vendidos polos seus propios familiares que ven afundidos na pobreza ou que son presa do alcoholismo. A prostitución é algo tan común, que moitas adolescentes veno como algo normal e inevitable no seu futuro.

E iso non é todo. Aínda nos nosos días existe a escravitude en todo o sentido da palabra. Refírome a seres humanos que son comprados e vendidos como propiedade. Comercialízallos, hérdallos, llos "cría", inclusive llos marca e castra coma se fosen gañado. Son como obxectos. E onde ocorre isto? En Sudán e Mauritania, ambos os países en África.

O horror e a crueldade non teñen por que ser permitidos. Os Dereitos Humanos non deben ser violados. Todo ser humano ten dereito a ser protexido ante tales atrocidades. Todos temos o poder de influír, en maior ou en menor medida, no que ocorre no noso mundo en proceso de globalización. Temos a liberdade de deixar de comprar produtos derivados do traballo forzado, de nenos e adultos. Podemos negarnos a ir de vacacións a países onde se prostitúe a nenos e adolescentes. Podemos presionar aos nosos gobernantes para que non presten o seu apoio a países nos que non se respectan os dereitos humanos. E o máis importante, podemos manternos informados e difundir a inxustiza á que están suxeitas miles de persoas, para que así a escusa da ignorancia non valla máis.

Ditadura
Ao longo da historia, a ditadura, baixo diferentes denominacións pero co mesmo poder absoluto concentrado nunha persoa (ou como máximo un pequeno grupo), foi a forma de goberno máis estendida. Na primitiva historia de Europa, o poder foi exercido por monarcas absolutistas que gobernaban os seus reinos cun poder virtualmente ilimitado, amparándose, con frecuencia, na natureza divina do monarca. Co paso dos séculos, comezou a estenderse o liberalismo político ata o advenimiento do estado nación, a constitución e a democracia que conforman a forma de goberno máis estendida hoxe día; non existindo na maioría dos ordenamentos xurídicos dos países mecanismo sequera parecido ao da ditadura romana.
No proceso, os monarcas perderon a maioría dos seus poderes e nalgúns casos todos ao ser as monarquías abolidas e sutituidas por repúblicas. En moitos países, a transición derivou en revoltas sen control e períodos de gran confusión e baleiro de poder que foron aproveitados por algúns líderes para facerse co control. Así, tras a Revolución Francesa, Napoleón Bonaparte logrou consolidar rapidamente o poder converténdose posteriormente nun ditador.
Durante o século XIX e XX Latinoamérica estivo, salvo excepcións, gobernada por ditaduras que recibiron apoios dos Estados Unidos, quen en moitos casos crían que así poderían manter os seus intereses na rexión. Foron os casos de México baixo Porfirio Díaz, Juan Vicente Gómez en Venezuela, Alfredo Stroessner en Paraguai, Manuel Antonio Noriega en Panamá, Augusto Pinochet en Chile, Juan María Bordaberry e outros en Uruguai, Jorge Videla en Arxentina. O mesmo sucedeu noutras latitudes como en Iraq con Sadam Husein.
O século XX viu dúas Guerras Mundiais provocadas polas ambicións expansionistas de réximes ditatoriais: as monarquías absolutistas sobreviventes en Europa na Primeira Guerra Mundial, e as de corte fascista xurdidas das eleccións en Alemaña e Italia no caso da Segunda.
Ao finalizar a Segunda Guerra Mundial, xurdiron movementos de liberación nacional en países baixo dominio colonial en Asia e África, que se desprenderon dos seus metrópolis, principalmente europeas. En moitas destas repúblicas nacentes xurdiron ditaduras militares.
Durante a Guerra Fría, período que se prolongou desde a posguerra ata o colapso da Unión Soviética, non só os países recentemente creados se non outros con tradición democrática, sufriron as consecuencias do enfrontamento dos bloques este/oeste, comunismo/capitalismo ou URSS/Estados Unidos durante este período Estados Unidos fomentou e financiou réximes ditatoriais ao longo e ancho do planeta co mero propósito de frear o avance do modelo socio-económico do inimigo; así, por exemplo, Estados Unidos impulsou ditaduras de dereita en países como Arxentina , Brasil, Paraguai, Uruguai, Bolivia, e Chile coñecida como Operación Cóndor.
Actualmente tanto Europa como América, con algunhas excepcións, atópanse libres de ditaduras, concentrándose estes réximes nalgunhas rexións de África, Asia e na maioría de Oriente Medio.

Factores económicos

Cuestion para debate

Cres que a legalizacion da prostitucion contribue a mellorar as condicions destas mulleres?

A prostitución

A prostitución é unha actividade á que ven forzadas mulleres, homes e ata nenos e nenas debido a diversos factores. A situación xeral deste sector da poblacion urbana reviste tinguiduras dramáticas polas peculiares condicións en que se desenvolve. A violación dos dereitos humanos por autoridades civís e policiais, donos de locais e clientes, son un feito frecuentemente ocultado, xa que a sociedade toda estigmatiza e discrimina esta actividade, esquecendo que son persoas as que o exercen e que a súa opción só responde a unha situación desesperada.

A prostitución consiste na venda de servizos sexuais a cambio de cartos ou outro tipo de retribución. Unha persoa que exerce a prostitución recibe o nome de prostituta ou prostituto. Para o caso que esa persoa sexa muller tamén se usa coloquialmente puta, palabra que conleva unha forte connotación despectiva. A versión masculina, puto, usase en varios países de iberoamérica para referirse a calquer homosexual , non necesariamente a quen presta os seus servizos a cambio de diñeiro.

Así, o problema dentro do tema elixido pódese resumir no feito de que o exercicio da prostitución está regulado de xeito parcial, especificamente na área de saúde, con normas de caracter sanitario e de control; con todo, obsérvase que o TSC non se acha regulado en aspectos tan fundamentais como o son os Dereitos Humanos de quen exercen dita actividade.

A Orixe da familia, da propiedade privada e do Estado, baseado nas investigacións de Lewis Morgan sobre os pobos primitivos, o sexo era practicado indiscriminadamente por todos os membros da tribo, sen que existise diferenciación de familias entre os seus membros. Afirma que "reconstituindo desta sorte de historia da familia, Morgan chega a estar de acordo coa maior parte dos seus colegas acerca dun primitivo estado de cousas segundo o cal, no seo dunha tribo imperaba o trato sexual sen obstáculos, de tal sorte que cada muller pertencía igualmente a todos os homes e cada home a todas as mulleres". Desta forma, expón a existencia de prácticas que por entón non eran consideradas promiscuas (pero que na actualidade si o serían) dadas as condicións sociais de existencia imperantes.
As mulleres estaban obrigadas a prostituírse durante as ditaduras e as guerras para dar pracer aos altos cargos e os militares.


A pobreza
A pobreza é unha situación ou forma de vida que xorde como produto da imposibilidade de acceso e/ou carencia dos recursos para satisfacer as necesidades físicas e psíquicas básicas humanas que inciden nunha deterioración da calidade de vida das persoas. Pode ser descrita ou medida por convencións internacionais, aínda que poden variar os parámetros para considerala.
A pobreza é un termo comparativo utilizado para describir unha situación na que se atopa parte dunha sociedade e que se percibe como a carencia, escaseza ou falta dos bens máis elementais por exemplo alimentos, vivenda, educación ou asistencia sanitaria (saúde) e auga potable. Así como os medios de obtelo (por exemplo por falta de emprego, nivel de ingresos moi baixo ou carencia destes)/destes). Tamén pode ser o resultado de procesos de segregación social.

Factores culturales y religiosos

As mulleres no Islam
Dios todopoderoso no Islam desde fai mais de catorce séculos, por medio do Sagrado Corán declara a igualdade de homes e mulleres na vida, honra, dignidade e a sociedade en xeral, representando os bens de ambos.
Dios dinos que os bens de todas as persoas son sacros e polo tanto esta prohibido menoscabar directa ou indirectamente. Todos os dereitos son comúns entre homes e mulleres.
Según o Sagrado Corán, as mulleres teñen que pór o Hijab, se as mulleres se atrevesen a demostrar a súa beleza, lucir o seu corpo, maquillarse todo o día exponse a ser magoadas por lobos.
Un motivo de que cando chegan e non queren quitarse o Hijab é que poden ser desterradas, perseguidas ou magoadas, por iso acoden aos tribunais nacionais.
O Hijab utilízase para que as mulleres baixen a súa mirada(de ver cousas prohibidas) e que protexan as súas partes privadas(de actos sexuais ilicitos, etc) excepto o que ten que verse.
A muller non pode mostrar a súa beleza excepto en circunstancias incontroladas como cando o vento alza a sua roupa. O velo cobre o seu pelo, o seu peito e o seu corpo.

A vida das mulleres afgás
As mulleres afgás aínda viven con medo de ser desfiguradas con ácido. Aínda que non é algo instituido, todavia hai episodios illados de ataques a mulleres que non levan posto o seu Burka.
O Martes 16 de Outubro de 2007 en Kandahar, un descoñecido arróxoulle ácido na cara a unha mestra.
O relato é coñecido, aínda que hai matices e versións. O escenario pode ser Kabul, Islamabad y Cachemira.
Unha muller- aveces cobre a sua cabeleira cun pano- sae á rúa sen a súa burka. É unha vestimenta azulada que cobre os corpos femininos, da cabeza aos pés, e é o uniforme obrigado de toda muller que viva baixo dominio talibán. Nuns minutos o home sáelle ao paso, e, aos berros, mándaa de volta a casa, de onde non debeu saír sen a compañía dun home e sen a vestimenta adecuada. A muller decide non escoitalo e seguir o seu camiño. Ao dia seguinte, en canto puxo un pé na rúa, o mesmo home-sen dicirlle nada lle arroxa acido á cara. Naturalmente esta muller xa non sera a mesma.
Unha mestra que salia da súa escola en Kandahar, a antiga fortaleza dos talibán, ao sur de Afganistan, foi atacada por un descoñecido pouco despues de que aparecesen panfletos con ameazas e con indicacións para os homes da poblacion: Non mandase ás mulleres ir ao seu traballo, nin ás fillas á escola.

Factores historicos de Los Derechos Humanos

Racismo

O racismo ou discriminación racial é unha violación aos dereitos humanos que consiste na discriminación das persoas en razón da súa pertenza étnica ou racial, de modo tal que unas considéranse superiores a outras. De modo popular adóitase incluír erroneamente no termo de racismo un amplo abanico de discriminacións como a xenofobia o clasismo ou a homofobia.
As actitudes, valores e sistemas racistas establecen, aberta ou veladamente, unha orde xerárquica entre os grupos étnicos ou raciais, utilizado para xustificar os privilexios ou vantaxes das que goza o grupo dominante. As Nacións Unidas estableceu o 21 de marzo como Día Internacional da Eliminación da Discriminación Racial.
-Historia
Historicamente, o racismo serviu para xustificar crimes da humanidade como o xenocidio e diversas formas de dominación das persoas como a escravitude, o colonialismo e o imperialismo. O racismo adoita estar tamén relacionado co etnocentrismo, o chauvinismo e a xenofobia.
Antes da expansión colonialista europea parece que non existía o racismo como o entendemos hoxe. Na grecia clásica estaba vixente a discriminación ao estranxeiro pero non pola súa raza, os grándes filósofos gregos recoñecían nos Exipcios (aos que describían como negros) a representantes dignos da civilización. Na idade media as persoas negras estaban asociadas á riqueza do mundo islámico e numerosos santos foron negros, mentres que aos xudeus perseguíallos pola súa relixión e non pola súa suposta raza.
Cabe facer notar que o racismo é un fenómeno moi estendido, que non distingue ningún sistema político especifico, xa que o podemos atopar tanto en países de corte capitalista como socialista, aínda que o racismo biologista pseudocientífico ten unha clara orixe europea, nace no século XVIII e áchase insiro na filosofía política e social occidentais ata mediados do século XX.
Desde o último cuarto do Século XX, existe un estigma social en describirse como racista principalmente debido aos crimes da Alemaña nazi e os avances nas conquistas sociopolíticas dos negros en EEUU e África. Así que a identificación dun grupo ou persoa como racista é controvertido. O último país en declararse oficialmente racista foi a República surafricana que en 1990 modificou o seu sistema de apartheid por presións internas e externas.
O racismo é hoxe definido en todas as instancias internacionais como unha afronta á dignidade humana básica e unha violación dos dereitos humanos. Un número de tratados internacionais trataron de terminar co racismo. A Organización das Nacións Unidas (ONU) utiliza unha definición de discriminación racial asentada na Declaración sobre a eliminación de todas as formas de discriminación racial.
Nalgúns países hoxe en día esta penalizado o racismo entre penas menores ata maiores, considerando esta discriminación como delito o mesmo como sucede por orientación sexual, cultural ou outra característica. Algúns a penalizan con sancións como ser o cobro de multas con diñeiro.

Escravitude
Os primeiros escritos nos que se ten constancia da presenza de escravos nunha gran civilización é en Mesopotamia durante a época sumeria, aínda que moi limitada. No Antigo Exipto un número de escravos suficiente como para ter certa importancia social deuse soamente nalgúns períodos, especialmente no Imperio Novo. A orixe dos escravos proviña das conquistas e non existía unha regulación xurídica sobre os mesmos.
A escravitude como práctica social e económica foi usual na antigüidade greco-romana, e ambas poden considerarse as primeiras sociedades "esclavistas" ao estar sustentada a súa base económica por este sistema. O status social e o papel dos escravos era considerado inferior ou inexistente en relación a unha persoa libre. A sociedade da Antiga Grecia tiña fundamentada filosóficamente a escravitude que, para Aristóteles era a garantía indispensable para que os homes libres puidesen dedicar o seu tempo á política e bo goberno da cidade. Na Antiga Roma a práctica da escravitude regúlase, nalgunhas ocasións ao mínimo detalle, establecéndose a manumisión como fórmula de liberación dos escravos, sempre con causa. Do século V adC ao século I é a época de maior implantación e extensión da escravitude. Durante o Imperio Romano empeza a remitir, comportamento influído por tese dos primeiros cristiáns e, sobre todo, polo esgotamento das fontes tradicionais de subministración de novos escravos como resultado da finalización da expansión territorial romana (século I).
En Europa durante a Idade Media a escravitude desaparece sendo cambiada pola servidume. Existe un intenso debate entre historiadores respecto da cronoloxía, as causas e as formas en que se produciu este feito. As posturas que situan a desaparición do sistema esclavista en data máis temperá, na época das invasións bárbaras do século V, serían as dos historiadores marxistas, incluído o propio Karl Marx, doutra banda autores como Georges Duby ou Pierre Bonnassie, apoiados nunha inxente documentación, a situan no século XI, no medio da chamada revolución feudal. Segundo este último autor o auxe do esclavismo daríase no século VII, en plena Alta Idade Media.
En todo caso os servos, a diferenza dos escravos, eran libres, ou máis ben semi-libres, e gozaban dunha serie de dereitos pero estaban atados por compromisos de traballo á terra e o señor feudal. No mundo musulmán e en Bizancio tamén se mantivo a tradición recollendo os antigos costumes romanos. A finais do século XV, a escravitude en Europa era moi reducida.