Participantes nun encontro de xuristas suramericanos manifestaron hoxe en Santiago de Chile o seu temor de que factores políticos impidan a extradición do ex presidente peruano Alberto Fujimori.
Este caso, "con indubidables ribetes políticos", desenvólvese no contexto dun mundo comprometido a perseguir as violacións aos dereitos humanos, "pero onde entran en xogo os intereses de Chile e Perú", afirmou o avogado chileno Héctor Salazar.
Precisou que iso fai xurdir dúbidas de que se concrete a extradición de Fujimori, que non vai polo lado xurídico ou legal, "senón por aquelas políticas de Estado que nunca van ser explicitadas ou recoñecidas".
Fujimori está detido en Santiago desde o pasado 7 de novembro mentres se tramita a súa extradición, solicitada pola Xustiza peruana sobre a base de dez delitos de corrupción e dúas de violacións aos dereitos humanos.
Salazar representa en Chile ás familias de vítimas de "A Cantuta", como se denomina ao asasinato en 1992 de nove estudantes e un profesor da Universidade Enrique Guzmán e Val de Perú.
PENAS DE MORTE QUE EXISTEN HOXE EN DÍA
A pena de morte ó dia de hoxe
Hoxe en día úsanse principalmente os sete métodos. A forca e o fusilamento son os máis estendidos. O ahorcamiento aparece nos ordenamentos xurídicos de 78 países e o fusilamento nos de 86. Cando se prevén ambos os métodos, o fusilamento resérvase con frecuencia aos delitos en tempos de guerra ou para condenas á morte ditadas por tribunais militares. Estas cifras inclúe os países en que a pena de morte segue vixente, pero xa non se aplica.
AHORCAMIENTO
O preso é colgado dunha corda atada ao redor do pescozo e morre debido á forza que, pola gravidade, exerce o peso do corpo. A inconsciencia e a morte son causadas por lesións na medula espinal ou, se isto non é suficiente, por estrangulamiento, debido á constricción da traquea.
FUSILAMENTO
A execución lévaa a cabo un único suxeito ou un pelotón. O preso morre por unha ou varias das seguintes causas: lesións de órganos vitais, como o corazón, lesións do sistema nervioso central ou hemorraxias. Aínda que nun disparo a curta distancia na caluga debería producir a inconsciencia inmediata, o procedemento pode durar máis tempo nos fusilamentos por un pelotón, nos que os soldados tiran desde unha maior distancia -e polo tanto con menor precisión- e poden recibir a orde de apuntar ao tronco, máis fácil de alcanzar que a cabeza.
Aínda que algúns presos poden permanecer conscientes logo dos primeiros disparos ata nas execucións normais por un pelotón, algunhas execucións foron concibidas para prolongar o sufrimento.
ELECTROCUCIÓN
A electrocución xurdiu nos Estados Unidos en 1888, alegándose que sería máis humana que a forca. O procedemento é o seguinte: logo de amarrar ao preso a unha cadeira construída para este fin, os executores suxeitan electrodos de cobre húmidos á cabeza e a unha perna do condenado, as cales foron rasuradas para asegurar un bo contacto entre os electrodos e a pel. Aplícanse fortes descargas de corrente eléctrica durante breves períodos. A morte prodúcese por paro cardíaco e parálise respiratoria.
A electrocución produce efectos destrutivos visibles, ao queimar órganos internos do corpo; o condenado a miúdo salta cara adiante, tirando das correas que lle suxeitan, cando aplican a corrente; e pode defecar, ouriñar ou vomitar sangue. As testemuñas presenciais sempre din que hai un cheiro a carne queimada.
INXECCIÓN LETAL
Este método de execución consiste en inxectar por vía intravenosa e de xeito continuo unha cantidade letal dun barbitúrico de acción rápida en combinación cun produto químico paralizante. O procedemento é similar ao utilizado nun hospital para administrar unha anestesia xeral, pero os produtos son inxectados en cantidades letais. En Texas, un dos 19 estados dos Estados Unidos onde a execución realízase por inxección letal, úsanse tres substancias conxuntamente: tiopentato sódico, bromuro de pancuronio e cloruro potásico.
O tiopentanto sódico é un barbitúrico que fai perder o coñecemento ao preso, a segunda é un relaxante muscular que paraliza o diafragma, impedindo así a respiración, e a terceira provoca un paro cardíaco.
Calquera resistencia por parte do reo pode orixinar que o veleno entre nun músculo ou unha arteria, o que causaría dor. Atopar unha vea adecuada para inserir a agulla non é tan sinxela e en ocasións require unha pequena intervención cirúrxica. Nun caso que tivo lugar en Texas en 1985 foron necesarios máis de 23 intentos antes de que se lograse inserir a agulla nun punto adecuado e o proceso durou 40 minutos.
Escravitude
Este caso, "con indubidables ribetes políticos", desenvólvese no contexto dun mundo comprometido a perseguir as violacións aos dereitos humanos, "pero onde entran en xogo os intereses de Chile e Perú", afirmou o avogado chileno Héctor Salazar.
Precisou que iso fai xurdir dúbidas de que se concrete a extradición de Fujimori, que non vai polo lado xurídico ou legal, "senón por aquelas políticas de Estado que nunca van ser explicitadas ou recoñecidas".
Fujimori está detido en Santiago desde o pasado 7 de novembro mentres se tramita a súa extradición, solicitada pola Xustiza peruana sobre a base de dez delitos de corrupción e dúas de violacións aos dereitos humanos.
Salazar representa en Chile ás familias de vítimas de "A Cantuta", como se denomina ao asasinato en 1992 de nove estudantes e un profesor da Universidade Enrique Guzmán e Val de Perú.
PENAS DE MORTE QUE EXISTEN HOXE EN DÍA
A pena de morte ó dia de hoxe
Hoxe en día úsanse principalmente os sete métodos. A forca e o fusilamento son os máis estendidos. O ahorcamiento aparece nos ordenamentos xurídicos de 78 países e o fusilamento nos de 86. Cando se prevén ambos os métodos, o fusilamento resérvase con frecuencia aos delitos en tempos de guerra ou para condenas á morte ditadas por tribunais militares. Estas cifras inclúe os países en que a pena de morte segue vixente, pero xa non se aplica.
AHORCAMIENTO
O preso é colgado dunha corda atada ao redor do pescozo e morre debido á forza que, pola gravidade, exerce o peso do corpo. A inconsciencia e a morte son causadas por lesións na medula espinal ou, se isto non é suficiente, por estrangulamiento, debido á constricción da traquea.
FUSILAMENTO
A execución lévaa a cabo un único suxeito ou un pelotón. O preso morre por unha ou varias das seguintes causas: lesións de órganos vitais, como o corazón, lesións do sistema nervioso central ou hemorraxias. Aínda que nun disparo a curta distancia na caluga debería producir a inconsciencia inmediata, o procedemento pode durar máis tempo nos fusilamentos por un pelotón, nos que os soldados tiran desde unha maior distancia -e polo tanto con menor precisión- e poden recibir a orde de apuntar ao tronco, máis fácil de alcanzar que a cabeza.
Aínda que algúns presos poden permanecer conscientes logo dos primeiros disparos ata nas execucións normais por un pelotón, algunhas execucións foron concibidas para prolongar o sufrimento.
ELECTROCUCIÓN
A electrocución xurdiu nos Estados Unidos en 1888, alegándose que sería máis humana que a forca. O procedemento é o seguinte: logo de amarrar ao preso a unha cadeira construída para este fin, os executores suxeitan electrodos de cobre húmidos á cabeza e a unha perna do condenado, as cales foron rasuradas para asegurar un bo contacto entre os electrodos e a pel. Aplícanse fortes descargas de corrente eléctrica durante breves períodos. A morte prodúcese por paro cardíaco e parálise respiratoria.
A electrocución produce efectos destrutivos visibles, ao queimar órganos internos do corpo; o condenado a miúdo salta cara adiante, tirando das correas que lle suxeitan, cando aplican a corrente; e pode defecar, ouriñar ou vomitar sangue. As testemuñas presenciais sempre din que hai un cheiro a carne queimada.
INXECCIÓN LETAL
Este método de execución consiste en inxectar por vía intravenosa e de xeito continuo unha cantidade letal dun barbitúrico de acción rápida en combinación cun produto químico paralizante. O procedemento é similar ao utilizado nun hospital para administrar unha anestesia xeral, pero os produtos son inxectados en cantidades letais. En Texas, un dos 19 estados dos Estados Unidos onde a execución realízase por inxección letal, úsanse tres substancias conxuntamente: tiopentato sódico, bromuro de pancuronio e cloruro potásico.
O tiopentanto sódico é un barbitúrico que fai perder o coñecemento ao preso, a segunda é un relaxante muscular que paraliza o diafragma, impedindo así a respiración, e a terceira provoca un paro cardíaco.
Calquera resistencia por parte do reo pode orixinar que o veleno entre nun músculo ou unha arteria, o que causaría dor. Atopar unha vea adecuada para inserir a agulla non é tan sinxela e en ocasións require unha pequena intervención cirúrxica. Nun caso que tivo lugar en Texas en 1985 foron necesarios máis de 23 intentos antes de que se lograse inserir a agulla nun punto adecuado e o proceso durou 40 minutos.
Escravitude
A maioría das persoas cre que a escravitude morreu en 1865, cando o Presidente Abraham Lincoln dos EE.UU. incorporou á Constitución do seu país a prohibición da escravitude. A dura realidade é que a escravitude existe en moitos países, e debido á súa ilegalidade, é que se tratou de esconder. Entón, a opinión pública (osea, nós) está pouco informada respecto diso. Máis aínda, moitos gobernos de países onde a escravitude existe, négana, o cal fai aínda máis difícil a súa divulgación.
Por exemplo, na India, nenos de todas idades son raptados e obrigados a traballar na produción de alfombras. Por suposto: sen soldo, encerrados todos o tempo, e traballando 18 horas diarias en condicións totalmente insalubres.
En Haiti, o país máis pobre do hemisferio este, miles de homes son obrigados a traballar nas plantacións de cana, por un soldo mínimo. Ou por nada. Estes homes son forzados a traballar entre 12 e 14 horas baixo un sol ardente. Deben traballar duro para gañarse a comida, e se tratan de escapar, son golpeados. Isto ocorre sen que os centos de turistas decátense, pois as plantacións, obviamente, non se atopa preto das praias turísticas.
Moitas veces estes nenos e adolescentes son enganados por xente que lles promete un traballo honrado e ben pago, ou son raptados das súas casas. Ou aínda peor, son vendidos polos seus propios familiares que ven afundidos na pobreza ou que son presa do alcoholismo. A prostitución é algo tan común, que moitas adolescentes veno como algo normal e inevitable no seu futuro.
E iso non é todo. Aínda nos nosos días existe a escravitude en todo o sentido da palabra. Refírome a seres humanos que son comprados e vendidos como propiedade. Comercialízallos, hérdallos, llos "cría", inclusive llos marca e castra coma se fosen gañado. Son como obxectos. E onde ocorre isto? En Sudán e Mauritania, ambos os países en África.
O horror e a crueldade non teñen por que ser permitidos. Os Dereitos Humanos non deben ser violados. Todo ser humano ten dereito a ser protexido ante tales atrocidades. Todos temos o poder de influír, en maior ou en menor medida, no que ocorre no noso mundo en proceso de globalización. Temos a liberdade de deixar de comprar produtos derivados do traballo forzado, de nenos e adultos. Podemos negarnos a ir de vacacións a países onde se prostitúe a nenos e adolescentes. Podemos presionar aos nosos gobernantes para que non presten o seu apoio a países nos que non se respectan os dereitos humanos. E o máis importante, podemos manternos informados e difundir a inxustiza á que están suxeitas miles de persoas, para que así a escusa da ignorancia non valla máis.
Ditadura
Ao longo da historia, a ditadura, baixo diferentes denominacións pero co mesmo poder absoluto concentrado nunha persoa (ou como máximo un pequeno grupo), foi a forma de goberno máis estendida. Na primitiva historia de Europa, o poder foi exercido por monarcas absolutistas que gobernaban os seus reinos cun poder virtualmente ilimitado, amparándose, con frecuencia, na natureza divina do monarca. Co paso dos séculos, comezou a estenderse o liberalismo político ata o advenimiento do estado nación, a constitución e a democracia que conforman a forma de goberno máis estendida hoxe día; non existindo na maioría dos ordenamentos xurídicos dos países mecanismo sequera parecido ao da ditadura romana.
No proceso, os monarcas perderon a maioría dos seus poderes e nalgúns casos todos ao ser as monarquías abolidas e sutituidas por repúblicas. En moitos países, a transición derivou en revoltas sen control e períodos de gran confusión e baleiro de poder que foron aproveitados por algúns líderes para facerse co control. Así, tras a Revolución Francesa, Napoleón Bonaparte logrou consolidar rapidamente o poder converténdose posteriormente nun ditador.
Durante o século XIX e XX Latinoamérica estivo, salvo excepcións, gobernada por ditaduras que recibiron apoios dos Estados Unidos, quen en moitos casos crían que así poderían manter os seus intereses na rexión. Foron os casos de México baixo Porfirio Díaz, Juan Vicente Gómez en Venezuela, Alfredo Stroessner en Paraguai, Manuel Antonio Noriega en Panamá, Augusto Pinochet en Chile, Juan María Bordaberry e outros en Uruguai, Jorge Videla en Arxentina. O mesmo sucedeu noutras latitudes como en Iraq con Sadam Husein.
O século XX viu dúas Guerras Mundiais provocadas polas ambicións expansionistas de réximes ditatoriais: as monarquías absolutistas sobreviventes en Europa na Primeira Guerra Mundial, e as de corte fascista xurdidas das eleccións en Alemaña e Italia no caso da Segunda.
Ao finalizar a Segunda Guerra Mundial, xurdiron movementos de liberación nacional en países baixo dominio colonial en Asia e África, que se desprenderon dos seus metrópolis, principalmente europeas. En moitas destas repúblicas nacentes xurdiron ditaduras militares.
Durante a Guerra Fría, período que se prolongou desde a posguerra ata o colapso da Unión Soviética, non só os países recentemente creados se non outros con tradición democrática, sufriron as consecuencias do enfrontamento dos bloques este/oeste, comunismo/capitalismo ou URSS/Estados Unidos durante este período Estados Unidos fomentou e financiou réximes ditatoriais ao longo e ancho do planeta co mero propósito de frear o avance do modelo socio-económico do inimigo; así, por exemplo, Estados Unidos impulsou ditaduras de dereita en países como Arxentina , Brasil, Paraguai, Uruguai, Bolivia, e Chile coñecida como Operación Cóndor.
Actualmente tanto Europa como América, con algunhas excepcións, atópanse libres de ditaduras, concentrándose estes réximes nalgunhas rexións de África, Asia e na maioría de Oriente Medio.
Por exemplo, na India, nenos de todas idades son raptados e obrigados a traballar na produción de alfombras. Por suposto: sen soldo, encerrados todos o tempo, e traballando 18 horas diarias en condicións totalmente insalubres.
En Haiti, o país máis pobre do hemisferio este, miles de homes son obrigados a traballar nas plantacións de cana, por un soldo mínimo. Ou por nada. Estes homes son forzados a traballar entre 12 e 14 horas baixo un sol ardente. Deben traballar duro para gañarse a comida, e se tratan de escapar, son golpeados. Isto ocorre sen que os centos de turistas decátense, pois as plantacións, obviamente, non se atopa preto das praias turísticas.
Moitas veces estes nenos e adolescentes son enganados por xente que lles promete un traballo honrado e ben pago, ou son raptados das súas casas. Ou aínda peor, son vendidos polos seus propios familiares que ven afundidos na pobreza ou que son presa do alcoholismo. A prostitución é algo tan común, que moitas adolescentes veno como algo normal e inevitable no seu futuro.
E iso non é todo. Aínda nos nosos días existe a escravitude en todo o sentido da palabra. Refírome a seres humanos que son comprados e vendidos como propiedade. Comercialízallos, hérdallos, llos "cría", inclusive llos marca e castra coma se fosen gañado. Son como obxectos. E onde ocorre isto? En Sudán e Mauritania, ambos os países en África.
O horror e a crueldade non teñen por que ser permitidos. Os Dereitos Humanos non deben ser violados. Todo ser humano ten dereito a ser protexido ante tales atrocidades. Todos temos o poder de influír, en maior ou en menor medida, no que ocorre no noso mundo en proceso de globalización. Temos a liberdade de deixar de comprar produtos derivados do traballo forzado, de nenos e adultos. Podemos negarnos a ir de vacacións a países onde se prostitúe a nenos e adolescentes. Podemos presionar aos nosos gobernantes para que non presten o seu apoio a países nos que non se respectan os dereitos humanos. E o máis importante, podemos manternos informados e difundir a inxustiza á que están suxeitas miles de persoas, para que así a escusa da ignorancia non valla máis.
Ditadura
Ao longo da historia, a ditadura, baixo diferentes denominacións pero co mesmo poder absoluto concentrado nunha persoa (ou como máximo un pequeno grupo), foi a forma de goberno máis estendida. Na primitiva historia de Europa, o poder foi exercido por monarcas absolutistas que gobernaban os seus reinos cun poder virtualmente ilimitado, amparándose, con frecuencia, na natureza divina do monarca. Co paso dos séculos, comezou a estenderse o liberalismo político ata o advenimiento do estado nación, a constitución e a democracia que conforman a forma de goberno máis estendida hoxe día; non existindo na maioría dos ordenamentos xurídicos dos países mecanismo sequera parecido ao da ditadura romana.
No proceso, os monarcas perderon a maioría dos seus poderes e nalgúns casos todos ao ser as monarquías abolidas e sutituidas por repúblicas. En moitos países, a transición derivou en revoltas sen control e períodos de gran confusión e baleiro de poder que foron aproveitados por algúns líderes para facerse co control. Así, tras a Revolución Francesa, Napoleón Bonaparte logrou consolidar rapidamente o poder converténdose posteriormente nun ditador.
Durante o século XIX e XX Latinoamérica estivo, salvo excepcións, gobernada por ditaduras que recibiron apoios dos Estados Unidos, quen en moitos casos crían que así poderían manter os seus intereses na rexión. Foron os casos de México baixo Porfirio Díaz, Juan Vicente Gómez en Venezuela, Alfredo Stroessner en Paraguai, Manuel Antonio Noriega en Panamá, Augusto Pinochet en Chile, Juan María Bordaberry e outros en Uruguai, Jorge Videla en Arxentina. O mesmo sucedeu noutras latitudes como en Iraq con Sadam Husein.
O século XX viu dúas Guerras Mundiais provocadas polas ambicións expansionistas de réximes ditatoriais: as monarquías absolutistas sobreviventes en Europa na Primeira Guerra Mundial, e as de corte fascista xurdidas das eleccións en Alemaña e Italia no caso da Segunda.
Ao finalizar a Segunda Guerra Mundial, xurdiron movementos de liberación nacional en países baixo dominio colonial en Asia e África, que se desprenderon dos seus metrópolis, principalmente europeas. En moitas destas repúblicas nacentes xurdiron ditaduras militares.
Durante a Guerra Fría, período que se prolongou desde a posguerra ata o colapso da Unión Soviética, non só os países recentemente creados se non outros con tradición democrática, sufriron as consecuencias do enfrontamento dos bloques este/oeste, comunismo/capitalismo ou URSS/Estados Unidos durante este período Estados Unidos fomentou e financiou réximes ditatoriais ao longo e ancho do planeta co mero propósito de frear o avance do modelo socio-económico do inimigo; así, por exemplo, Estados Unidos impulsou ditaduras de dereita en países como Arxentina , Brasil, Paraguai, Uruguai, Bolivia, e Chile coñecida como Operación Cóndor.
Actualmente tanto Europa como América, con algunhas excepcións, atópanse libres de ditaduras, concentrándose estes réximes nalgunhas rexións de África, Asia e na maioría de Oriente Medio.
No hay comentarios:
Publicar un comentario