Preámbulo dos Dereitos Humáns

Considerando que a liberdade, a xustiza e a paz no mundo teñen por base de recoñecemento da dignidade intrínseca e dos dereitos iguais e inalienables de todolos membros dunha familia humá.

Considerando que o desconocemento e o menosprezo dos dereitos humanos orixinaron actos de barbarie ultraxantes para a conciencia da humanidade, que se proclamaron , como a aspiración máis elevada do home, o advenimento de un mundo no que os seres humanos. librados do temor e a miseria, disfruten da liberdade da palabra e a liberdade de crenzas.

Considerando esencial que os dereitos humanos sean protexidos por un reximen de Dereito, a fin de que o home non se vexa obrigado o supremo recurso da rebelión contra tirania e a opresión.

Considerando tamén esencial promover o desenrolo das relacións amistosas entre as nacións.

Considerando que os pobos das Nacións Unidas reafirmaron na "Carta" a sua fe nos dereitos fundamentales do home, na dignidade e o valor da persoa humana e a igualdade de dereitos de homes e mulleres, declararonse resultados o promover o proceso social e elevar o nivel da vida dentro dun concepto mais amplo da liberdade.

Considerando que os Estados Membros comprometeronse a asegurar, en cooperación coa Organización das Nacións Unidas, o respeto universal e efetivo aos dereitos e liberdades fundamentais do home.

Considerando que unha concepción común destos dereitos e liberdades e da maior importancia para o pleno cumplimento de dito compromiso.

Articulos da Declaración dos Dereitos Humanos.

La Asamblea General de las Naciones Unidas

Factores político-xurídicos

Unha importante violacion dos dereitos humanos no sentido politico-xuridico é o que esta a ocorrer en Perú co caso Fujimori:

Participantes nun encontro de xuristas suramericanos manifestaron hoxe en Santiago de Chile o seu temor de que factores políticos impidan a extradición do ex presidente peruano Alberto Fujimori.

Este caso, "con indubidables ribetes políticos", desenvólvese no contexto dun mundo comprometido a perseguir as violacións aos dereitos humanos, "pero onde entran en xogo os intereses de Chile e Perú", afirmou o avogado chileno Héctor Salazar.

Precisou que iso fai xurdir dúbidas de que se concrete a extradición de Fujimori, que non vai polo lado xurídico ou legal, "senón por aquelas políticas de Estado que nunca van ser explicitadas ou recoñecidas".

Fujimori está detido en Santiago desde o pasado 7 de novembro mentres se tramita a súa extradición, solicitada pola Xustiza peruana sobre a base de dez delitos de corrupción e dúas de violacións aos dereitos humanos.

Salazar representa en Chile ás familias de vítimas de "A Cantuta", como se denomina ao asasinato en 1992 de nove estudantes e un profesor da Universidade Enrique Guzmán e Val de Perú.

PENAS DE MORTE QUE EXISTEN HOXE EN DÍA

A pena de morte ó dia de hoxe
Hoxe en día úsanse principalmente os sete métodos. A forca e o fusilamento son os máis estendidos. O ahorcamiento aparece nos ordenamentos xurídicos de 78 países e o fusilamento nos de 86. Cando se prevén ambos os métodos, o fusilamento resérvase con frecuencia aos delitos en tempos de guerra ou para condenas á morte ditadas por tribunais militares. Estas cifras inclúe os países en que a pena de morte segue vixente, pero xa non se aplica.

AHORCAMIENTO
O preso é colgado dunha corda atada ao redor do pescozo e morre debido á forza que, pola gravidade, exerce o peso do corpo. A inconsciencia e a morte son causadas por lesións na medula espinal ou, se isto non é suficiente, por estrangulamiento, debido á constricción da traquea.

FUSILAMENTO
A execución lévaa a cabo un único suxeito ou un pelotón. O preso morre por unha ou varias das seguintes causas: lesións de órganos vitais, como o corazón, lesións do sistema nervioso central ou hemorraxias. Aínda que nun disparo a curta distancia na caluga debería producir a inconsciencia inmediata, o procedemento pode durar máis tempo nos fusilamentos por un pelotón, nos que os soldados tiran desde unha maior distancia -e polo tanto con menor precisión- e poden recibir a orde de apuntar ao tronco, máis fácil de alcanzar que a cabeza.

Aínda que algúns presos poden permanecer conscientes logo dos primeiros disparos ata nas execucións normais por un pelotón, algunhas execucións foron concibidas para prolongar o sufrimento.

ELECTROCUCIÓN
A electrocución xurdiu nos Estados Unidos en 1888, alegándose que sería máis humana que a forca. O procedemento é o seguinte: logo de amarrar ao preso a unha cadeira construída para este fin, os executores suxeitan electrodos de cobre húmidos á cabeza e a unha perna do condenado, as cales foron rasuradas para asegurar un bo contacto entre os electrodos e a pel. Aplícanse fortes descargas de corrente eléctrica durante breves períodos. A morte prodúcese por paro cardíaco e parálise respiratoria.

A electrocución produce efectos destrutivos visibles, ao queimar órganos internos do corpo; o condenado a miúdo salta cara adiante, tirando das correas que lle suxeitan, cando aplican a corrente; e pode defecar, ouriñar ou vomitar sangue. As testemuñas presenciais sempre din que hai un cheiro a carne queimada.

INXECCIÓN LETAL
Este método de execución consiste en inxectar por vía intravenosa e de xeito continuo unha cantidade letal dun barbitúrico de acción rápida en combinación cun produto químico paralizante. O procedemento é similar ao utilizado nun hospital para administrar unha anestesia xeral, pero os produtos son inxectados en cantidades letais. En Texas, un dos 19 estados dos Estados Unidos onde a execución realízase por inxección letal, úsanse tres substancias conxuntamente: tiopentato sódico, bromuro de pancuronio e cloruro potásico.

O tiopentanto sódico é un barbitúrico que fai perder o coñecemento ao preso, a segunda é un relaxante muscular que paraliza o diafragma, impedindo así a respiración, e a terceira provoca un paro cardíaco.

Calquera resistencia por parte do reo pode orixinar que o veleno entre nun músculo ou unha arteria, o que causaría dor. Atopar unha vea adecuada para inserir a agulla non é tan sinxela e en ocasións require unha pequena intervención cirúrxica. Nun caso que tivo lugar en Texas en 1985 foron necesarios máis de 23 intentos antes de que se lograse inserir a agulla nun punto adecuado e o proceso durou 40 minutos.

Escravitude

A maioría das persoas cre que a escravitude morreu en 1865, cando o Presidente Abraham Lincoln dos EE.UU. incorporou á Constitución do seu país a prohibición da escravitude. A dura realidade é que a escravitude existe en moitos países, e debido á súa ilegalidade, é que se tratou de esconder. Entón, a opinión pública (osea, nós) está pouco informada respecto diso. Máis aínda, moitos gobernos de países onde a escravitude existe, négana, o cal fai aínda máis difícil a súa divulgación.
Por exemplo, na India, nenos de todas idades son raptados e obrigados a traballar na produción de alfombras. Por suposto: sen soldo, encerrados todos o tempo, e traballando 18 horas diarias en condicións totalmente insalubres.

En Haiti, o país máis pobre do hemisferio este, miles de homes son obrigados a traballar nas plantacións de cana, por un soldo mínimo. Ou por nada. Estes homes son forzados a traballar entre 12 e 14 horas baixo un sol ardente. Deben traballar duro para gañarse a comida, e se tratan de escapar, son golpeados. Isto ocorre sen que os centos de turistas decátense, pois as plantacións, obviamente, non se atopa preto das praias turísticas.

Moitas veces estes nenos e adolescentes son enganados por xente que lles promete un traballo honrado e ben pago, ou son raptados das súas casas. Ou aínda peor, son vendidos polos seus propios familiares que ven afundidos na pobreza ou que son presa do alcoholismo. A prostitución é algo tan común, que moitas adolescentes veno como algo normal e inevitable no seu futuro.

E iso non é todo. Aínda nos nosos días existe a escravitude en todo o sentido da palabra. Refírome a seres humanos que son comprados e vendidos como propiedade. Comercialízallos, hérdallos, llos "cría", inclusive llos marca e castra coma se fosen gañado. Son como obxectos. E onde ocorre isto? En Sudán e Mauritania, ambos os países en África.

O horror e a crueldade non teñen por que ser permitidos. Os Dereitos Humanos non deben ser violados. Todo ser humano ten dereito a ser protexido ante tales atrocidades. Todos temos o poder de influír, en maior ou en menor medida, no que ocorre no noso mundo en proceso de globalización. Temos a liberdade de deixar de comprar produtos derivados do traballo forzado, de nenos e adultos. Podemos negarnos a ir de vacacións a países onde se prostitúe a nenos e adolescentes. Podemos presionar aos nosos gobernantes para que non presten o seu apoio a países nos que non se respectan os dereitos humanos. E o máis importante, podemos manternos informados e difundir a inxustiza á que están suxeitas miles de persoas, para que así a escusa da ignorancia non valla máis.

Ditadura
Ao longo da historia, a ditadura, baixo diferentes denominacións pero co mesmo poder absoluto concentrado nunha persoa (ou como máximo un pequeno grupo), foi a forma de goberno máis estendida. Na primitiva historia de Europa, o poder foi exercido por monarcas absolutistas que gobernaban os seus reinos cun poder virtualmente ilimitado, amparándose, con frecuencia, na natureza divina do monarca. Co paso dos séculos, comezou a estenderse o liberalismo político ata o advenimiento do estado nación, a constitución e a democracia que conforman a forma de goberno máis estendida hoxe día; non existindo na maioría dos ordenamentos xurídicos dos países mecanismo sequera parecido ao da ditadura romana.
No proceso, os monarcas perderon a maioría dos seus poderes e nalgúns casos todos ao ser as monarquías abolidas e sutituidas por repúblicas. En moitos países, a transición derivou en revoltas sen control e períodos de gran confusión e baleiro de poder que foron aproveitados por algúns líderes para facerse co control. Así, tras a Revolución Francesa, Napoleón Bonaparte logrou consolidar rapidamente o poder converténdose posteriormente nun ditador.
Durante o século XIX e XX Latinoamérica estivo, salvo excepcións, gobernada por ditaduras que recibiron apoios dos Estados Unidos, quen en moitos casos crían que así poderían manter os seus intereses na rexión. Foron os casos de México baixo Porfirio Díaz, Juan Vicente Gómez en Venezuela, Alfredo Stroessner en Paraguai, Manuel Antonio Noriega en Panamá, Augusto Pinochet en Chile, Juan María Bordaberry e outros en Uruguai, Jorge Videla en Arxentina. O mesmo sucedeu noutras latitudes como en Iraq con Sadam Husein.
O século XX viu dúas Guerras Mundiais provocadas polas ambicións expansionistas de réximes ditatoriais: as monarquías absolutistas sobreviventes en Europa na Primeira Guerra Mundial, e as de corte fascista xurdidas das eleccións en Alemaña e Italia no caso da Segunda.
Ao finalizar a Segunda Guerra Mundial, xurdiron movementos de liberación nacional en países baixo dominio colonial en Asia e África, que se desprenderon dos seus metrópolis, principalmente europeas. En moitas destas repúblicas nacentes xurdiron ditaduras militares.
Durante a Guerra Fría, período que se prolongou desde a posguerra ata o colapso da Unión Soviética, non só os países recentemente creados se non outros con tradición democrática, sufriron as consecuencias do enfrontamento dos bloques este/oeste, comunismo/capitalismo ou URSS/Estados Unidos durante este período Estados Unidos fomentou e financiou réximes ditatoriais ao longo e ancho do planeta co mero propósito de frear o avance do modelo socio-económico do inimigo; así, por exemplo, Estados Unidos impulsou ditaduras de dereita en países como Arxentina , Brasil, Paraguai, Uruguai, Bolivia, e Chile coñecida como Operación Cóndor.
Actualmente tanto Europa como América, con algunhas excepcións, atópanse libres de ditaduras, concentrándose estes réximes nalgunhas rexións de África, Asia e na maioría de Oriente Medio.

Factores económicos

Cuestion para debate

Cres que a legalizacion da prostitucion contribue a mellorar as condicions destas mulleres?

A prostitución

A prostitución é unha actividade á que ven forzadas mulleres, homes e ata nenos e nenas debido a diversos factores. A situación xeral deste sector da poblacion urbana reviste tinguiduras dramáticas polas peculiares condicións en que se desenvolve. A violación dos dereitos humanos por autoridades civís e policiais, donos de locais e clientes, son un feito frecuentemente ocultado, xa que a sociedade toda estigmatiza e discrimina esta actividade, esquecendo que son persoas as que o exercen e que a súa opción só responde a unha situación desesperada.

A prostitución consiste na venda de servizos sexuais a cambio de cartos ou outro tipo de retribución. Unha persoa que exerce a prostitución recibe o nome de prostituta ou prostituto. Para o caso que esa persoa sexa muller tamén se usa coloquialmente puta, palabra que conleva unha forte connotación despectiva. A versión masculina, puto, usase en varios países de iberoamérica para referirse a calquer homosexual , non necesariamente a quen presta os seus servizos a cambio de diñeiro.

Así, o problema dentro do tema elixido pódese resumir no feito de que o exercicio da prostitución está regulado de xeito parcial, especificamente na área de saúde, con normas de caracter sanitario e de control; con todo, obsérvase que o TSC non se acha regulado en aspectos tan fundamentais como o son os Dereitos Humanos de quen exercen dita actividade.

A Orixe da familia, da propiedade privada e do Estado, baseado nas investigacións de Lewis Morgan sobre os pobos primitivos, o sexo era practicado indiscriminadamente por todos os membros da tribo, sen que existise diferenciación de familias entre os seus membros. Afirma que "reconstituindo desta sorte de historia da familia, Morgan chega a estar de acordo coa maior parte dos seus colegas acerca dun primitivo estado de cousas segundo o cal, no seo dunha tribo imperaba o trato sexual sen obstáculos, de tal sorte que cada muller pertencía igualmente a todos os homes e cada home a todas as mulleres". Desta forma, expón a existencia de prácticas que por entón non eran consideradas promiscuas (pero que na actualidade si o serían) dadas as condicións sociais de existencia imperantes.
As mulleres estaban obrigadas a prostituírse durante as ditaduras e as guerras para dar pracer aos altos cargos e os militares.


A pobreza
A pobreza é unha situación ou forma de vida que xorde como produto da imposibilidade de acceso e/ou carencia dos recursos para satisfacer as necesidades físicas e psíquicas básicas humanas que inciden nunha deterioración da calidade de vida das persoas. Pode ser descrita ou medida por convencións internacionais, aínda que poden variar os parámetros para considerala.
A pobreza é un termo comparativo utilizado para describir unha situación na que se atopa parte dunha sociedade e que se percibe como a carencia, escaseza ou falta dos bens máis elementais por exemplo alimentos, vivenda, educación ou asistencia sanitaria (saúde) e auga potable. Así como os medios de obtelo (por exemplo por falta de emprego, nivel de ingresos moi baixo ou carencia destes)/destes). Tamén pode ser o resultado de procesos de segregación social.

Factores culturales y religiosos

As mulleres no Islam
Dios todopoderoso no Islam desde fai mais de catorce séculos, por medio do Sagrado Corán declara a igualdade de homes e mulleres na vida, honra, dignidade e a sociedade en xeral, representando os bens de ambos.
Dios dinos que os bens de todas as persoas son sacros e polo tanto esta prohibido menoscabar directa ou indirectamente. Todos os dereitos son comúns entre homes e mulleres.
Según o Sagrado Corán, as mulleres teñen que pór o Hijab, se as mulleres se atrevesen a demostrar a súa beleza, lucir o seu corpo, maquillarse todo o día exponse a ser magoadas por lobos.
Un motivo de que cando chegan e non queren quitarse o Hijab é que poden ser desterradas, perseguidas ou magoadas, por iso acoden aos tribunais nacionais.
O Hijab utilízase para que as mulleres baixen a súa mirada(de ver cousas prohibidas) e que protexan as súas partes privadas(de actos sexuais ilicitos, etc) excepto o que ten que verse.
A muller non pode mostrar a súa beleza excepto en circunstancias incontroladas como cando o vento alza a sua roupa. O velo cobre o seu pelo, o seu peito e o seu corpo.

A vida das mulleres afgás
As mulleres afgás aínda viven con medo de ser desfiguradas con ácido. Aínda que non é algo instituido, todavia hai episodios illados de ataques a mulleres que non levan posto o seu Burka.
O Martes 16 de Outubro de 2007 en Kandahar, un descoñecido arróxoulle ácido na cara a unha mestra.
O relato é coñecido, aínda que hai matices e versións. O escenario pode ser Kabul, Islamabad y Cachemira.
Unha muller- aveces cobre a sua cabeleira cun pano- sae á rúa sen a súa burka. É unha vestimenta azulada que cobre os corpos femininos, da cabeza aos pés, e é o uniforme obrigado de toda muller que viva baixo dominio talibán. Nuns minutos o home sáelle ao paso, e, aos berros, mándaa de volta a casa, de onde non debeu saír sen a compañía dun home e sen a vestimenta adecuada. A muller decide non escoitalo e seguir o seu camiño. Ao dia seguinte, en canto puxo un pé na rúa, o mesmo home-sen dicirlle nada lle arroxa acido á cara. Naturalmente esta muller xa non sera a mesma.
Unha mestra que salia da súa escola en Kandahar, a antiga fortaleza dos talibán, ao sur de Afganistan, foi atacada por un descoñecido pouco despues de que aparecesen panfletos con ameazas e con indicacións para os homes da poblacion: Non mandase ás mulleres ir ao seu traballo, nin ás fillas á escola.

Factores historicos de Los Derechos Humanos

Racismo

O racismo ou discriminación racial é unha violación aos dereitos humanos que consiste na discriminación das persoas en razón da súa pertenza étnica ou racial, de modo tal que unas considéranse superiores a outras. De modo popular adóitase incluír erroneamente no termo de racismo un amplo abanico de discriminacións como a xenofobia o clasismo ou a homofobia.
As actitudes, valores e sistemas racistas establecen, aberta ou veladamente, unha orde xerárquica entre os grupos étnicos ou raciais, utilizado para xustificar os privilexios ou vantaxes das que goza o grupo dominante. As Nacións Unidas estableceu o 21 de marzo como Día Internacional da Eliminación da Discriminación Racial.
-Historia
Historicamente, o racismo serviu para xustificar crimes da humanidade como o xenocidio e diversas formas de dominación das persoas como a escravitude, o colonialismo e o imperialismo. O racismo adoita estar tamén relacionado co etnocentrismo, o chauvinismo e a xenofobia.
Antes da expansión colonialista europea parece que non existía o racismo como o entendemos hoxe. Na grecia clásica estaba vixente a discriminación ao estranxeiro pero non pola súa raza, os grándes filósofos gregos recoñecían nos Exipcios (aos que describían como negros) a representantes dignos da civilización. Na idade media as persoas negras estaban asociadas á riqueza do mundo islámico e numerosos santos foron negros, mentres que aos xudeus perseguíallos pola súa relixión e non pola súa suposta raza.
Cabe facer notar que o racismo é un fenómeno moi estendido, que non distingue ningún sistema político especifico, xa que o podemos atopar tanto en países de corte capitalista como socialista, aínda que o racismo biologista pseudocientífico ten unha clara orixe europea, nace no século XVIII e áchase insiro na filosofía política e social occidentais ata mediados do século XX.
Desde o último cuarto do Século XX, existe un estigma social en describirse como racista principalmente debido aos crimes da Alemaña nazi e os avances nas conquistas sociopolíticas dos negros en EEUU e África. Así que a identificación dun grupo ou persoa como racista é controvertido. O último país en declararse oficialmente racista foi a República surafricana que en 1990 modificou o seu sistema de apartheid por presións internas e externas.
O racismo é hoxe definido en todas as instancias internacionais como unha afronta á dignidade humana básica e unha violación dos dereitos humanos. Un número de tratados internacionais trataron de terminar co racismo. A Organización das Nacións Unidas (ONU) utiliza unha definición de discriminación racial asentada na Declaración sobre a eliminación de todas as formas de discriminación racial.
Nalgúns países hoxe en día esta penalizado o racismo entre penas menores ata maiores, considerando esta discriminación como delito o mesmo como sucede por orientación sexual, cultural ou outra característica. Algúns a penalizan con sancións como ser o cobro de multas con diñeiro.

Escravitude
Os primeiros escritos nos que se ten constancia da presenza de escravos nunha gran civilización é en Mesopotamia durante a época sumeria, aínda que moi limitada. No Antigo Exipto un número de escravos suficiente como para ter certa importancia social deuse soamente nalgúns períodos, especialmente no Imperio Novo. A orixe dos escravos proviña das conquistas e non existía unha regulación xurídica sobre os mesmos.
A escravitude como práctica social e económica foi usual na antigüidade greco-romana, e ambas poden considerarse as primeiras sociedades "esclavistas" ao estar sustentada a súa base económica por este sistema. O status social e o papel dos escravos era considerado inferior ou inexistente en relación a unha persoa libre. A sociedade da Antiga Grecia tiña fundamentada filosóficamente a escravitude que, para Aristóteles era a garantía indispensable para que os homes libres puidesen dedicar o seu tempo á política e bo goberno da cidade. Na Antiga Roma a práctica da escravitude regúlase, nalgunhas ocasións ao mínimo detalle, establecéndose a manumisión como fórmula de liberación dos escravos, sempre con causa. Do século V adC ao século I é a época de maior implantación e extensión da escravitude. Durante o Imperio Romano empeza a remitir, comportamento influído por tese dos primeiros cristiáns e, sobre todo, polo esgotamento das fontes tradicionais de subministración de novos escravos como resultado da finalización da expansión territorial romana (século I).
En Europa durante a Idade Media a escravitude desaparece sendo cambiada pola servidume. Existe un intenso debate entre historiadores respecto da cronoloxía, as causas e as formas en que se produciu este feito. As posturas que situan a desaparición do sistema esclavista en data máis temperá, na época das invasións bárbaras do século V, serían as dos historiadores marxistas, incluído o propio Karl Marx, doutra banda autores como Georges Duby ou Pierre Bonnassie, apoiados nunha inxente documentación, a situan no século XI, no medio da chamada revolución feudal. Segundo este último autor o auxe do esclavismo daríase no século VII, en plena Alta Idade Media.
En todo caso os servos, a diferenza dos escravos, eran libres, ou máis ben semi-libres, e gozaban dunha serie de dereitos pero estaban atados por compromisos de traballo á terra e o señor feudal. No mundo musulmán e en Bizancio tamén se mantivo a tradición recollendo os antigos costumes romanos. A finais do século XV, a escravitude en Europa era moi reducida.